David Jaeger – producent muzyczny, kompozytor i komentator radiowy, członek Canadian Broadcasting Corporation Radio Music Department w latach 1973-2013. W roku 1978 stworzył „Two New Hours”, jedną z najbardziej znanych na świecie cotygodniowych audycji muzycznych. Na początku lat siedemdziesiątych Jaeger założył jeden z pierwszych w Kanadzie wydział cyfrowej syntezy dźwięku przy Uniwersytecie w Toronto, a już w 1971 współtworzył grupę Canadian Electronic Ensemble. Wiele jego kompozycji eksploruje relacje instrumentów akustycznych z muzyką elektroniczną, choć tworzy również utwory przeznaczone wyłącznie na instrumenty akustyczne, takie jak Constable`s Clouds napisane z Joesphem Petricem. W latach 2002-2008 Jaeger pełnił funkcję Prezesa Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów (Internetional Rastrum of Composers), będąc jedyną osobą spoza Europy powołaną na to stanowisko. W 2018 otrzymał najwyższą państwową odznakę Order of Canada za wkład w tworzenie i wspieranie rozwoju muzyki współczesnej w Kanadzie. 

Norbert Palej – kompozytor, pianista i dyrygent pochodzący z Krakowa. Ukończył studia kompozytorskie na Cornell University, Julliard School oraz New England Conservatory. Obecnie pracuje na stanowisku profesora oraz pełni funkcję kierownika wydziału kompozycji i teorii na University of Toronto. Współcześnie jest jednym z najbardziej uznanych kompozytorów w Kanadzie. Realizował zamówienia kompozytorskie m.in. dla Penderecki Quartet, Dame Evelyn Glennie, NEXUS, Polskiego Chóru Kameralnego i Soundstreams Canada. Jego muzyka wykonywana była na międzynarodowych festiwalach, takich jak Beijing Modern Music, Thailand International, Aspen, Tanglewood, Caramoor Festival, Budapest Festival. Kompozycje Norberta Paleja są definiowane jako oszczędne w środkach ale silnie skoncentrowane na stronie emocjonalnej. Jego SEEN na akordeon solo w sposób naturalny odzwierciedla medytacyjne i refleksyjne podejście do zagadnień związanych z pamięcią i duchowością. Kompozycja SEEN została zamówiona przez Josepha Petrica.

Torbjörn Iwan Lundquist (1920-2000) – ukończył studia w Salzburgu i Wiedniu. Od roku 1950 był aktywnym dyrygentem, kompozytorem oraz członkiem jednego z pierwszych szwedzkich kwartetów jazzowych. Jako muzyk posługiwał się bogatą ekspresją muzyczną, swobodnie władał zarówno technikami modernistycznymi, improwizacją jazzową, jak i repertuarem symfonicznym. Jego zainteresowanie akordeonem oraz pełne pasji zaangażowanie w tworzenie kompozycji na ten instrument zintensyfikowało się w latach 1964-1984. Sprawiło, że Lundquist szybko został uznany za jednego z czołowych kompozytorów współczesnej muzyki akordeonowej. Jego Metamorphoses na akordeon solo to pozycja wyjątkowa w kanonie literatury akordeonowej. Kompozytor w mistrzowski sposób przedstawił pewną syntezę folklorystyczną – rozpoczyna od motywu nawoływania pasterskiego, czyli tzw. Sámmi (Lapp), znajdującego się w dwóch pierwszych nutach tematu – a następnie przeplata ten motyw z elementami modernistycznymi, abstrakcyjnie wykorzystanymi lecz starannie rozmieszczonymi klasterami, elementami jazzu oraz parodii (walc na 5/4), recytatywu i kadencji przy pełnym wykorzystaniu palety brzmieniowej instrumentu. Metamorphoses to dzieło, które zasygnalizowało w pełni możliwości akordeonu na gruncie muzyki współczesnej 30 lat przed postmodernistyczną Sequenza XIII Luciano Berio z 1995 roku.

Narcis Casanoves, José Galles, i Antonio Soler byli kompozytorami przedklasycznymi, tworzącymi w połowie XVIII i na początku XIX wieku (1747-1836). Casanoves i Soler byli związani z kulturą muzyczną opactwa Monserrat w Hiszpanii. Ich muzyka przeznaczona na instrumenty klawiszowe – podobnie jak u Domenico Scarlattiego – bogata jest w tradycyjne hiszpańskie motywy taneczne, hemiole i rytmikę zaczerpniętą z hiszpańskiej muzyki gitarowej oraz idiomów flamenco. Sonaty te zostały zaprezentowane Hugo Nothowi przez hiszpańskiego kompozytora Jaimé Padros podczas ich wczesnej współpracy w latach 60. i 70. XX wieku. Dla Notha wartość artystyczna kompozycji była czymś więcej niż jedynie realizacją transkrypcji. Ich wykonanie rozumiał jako „re-kreację” i zawarł je w swoich programach koncertowych w latach 70. XX wieku. Popularyzacja tych dzieł była pielęgnowana także przez środowisko niemieckiej sztuki akordeonowej, szczególnie przez Helmuta Degena i Hugo Herrmanna w latach 1950-1960.